به نظر می‌رسد محمد قوچانی که در سال‌های گذشته سعی داشته دوگانه عقلانی و جوکریسم ختم کند، حالا متوجه شده این دوگانه یک برساخت صرفا سیاست‌زده بوده و گاهی جوکربازی و جوکریسم هم می‌تواند مطلوب باشد، فقط باید احتمالا دوگانه جوکر خوب و بد را شکل دهندیعنی اگر اشتری و احمدی‌نژاد یا دیگر افرادی که در خط‌مشی اصلاح‌طلبان و سازندگی نیستند دست به رفتار‌های رادیکال بزنند آن‌ها را جوکر بد قلمداد می‌کنند، ولی اگر محمدجواد ظریف یا فاضلی یا حتی خود قوچانی رادیکالیسم پوپولیستی را شکل دهند در راستای کمک به وطن است و جوکریسم خوب است! این دوگانه را می‌شود این روز‌ها مشاهده کرد. اما درحقیقت اگر جوکریسم و رادیکالیسم و پوپولیسم علیه وطن و ایران‌دوستی است فرق ندارد که ظریف آن را نمایندگی کند یا محمود احمدی‌نژاد و .... نکته قابل نقد در متن آقای سیدجواد نقوی این است که نمی‌توان سه گانه جوکریسم و رادیکالیسم و پوپولیسم را هم عرض قرار داد و مسلما در انگیزه تشکیل، شیوه عمل، الگو‌های اجرایی و حتی اهداف با یکدیگر تفاوت داشته و شاید در پیامدها، دارای شباهت‌هایی باشند. نکته دوم اینکه، عدالتخواهی بعد از مدتی نقطه عطف پیدا کرده و پیامد‌های نامطلوب احتمالی خود را هم از بین می‌برد (گذر از مقابله با آنتروپی به عمل در قالب نگ آنتروپی)، اما جریان رادیکالیسم الگوی تلاش تا سر حد نابودی و حرکت به سمت ناکجا آباد آرمان گرایانه را در پیش می‌گیرد. جریان پوپولیستی هم تا زمانی که سوار اسب قدرت نشده، زبان بازی می‌کند و بعد از سوار شدن به اسب قدرت، سکوت کرده و یا راهبرد جریان سازی را دنباله گیری می‌کند.

امیر مهدی حکیمی در قرآئتی انتقادی از فهم گروه‌های مختلف از جریان عتدالتخواهی در برنامه سوره، بیان می‌دارد که عتدالتخواهی قربانی کم فهمی متمایلین به لیبرالیسم غربگرا، مذهبیون بی اطلاع و حتی سکوت شهروندان عادی شده است.

رئیس قوه قضائیه گفت: انحصار در بازار وکالت، سردفتری و کارشناسی دادگستری باید شکسته شود و جوانان واجد شرایط بتوانند وارد این بازار شوند.

هادی یاسمنی، عضو بخش تحلیلی یک سایت خبری در یادداشتی در پی مشخص شدن ترکیب مجلس آینده و فعالیت جریانی به نام عدالتخواهان در این انتخابات، نوشت: پس از قبضه قدرت توسط روحانیت سیاسی چند سال پس از پیروزی انقلاب و حذف کلیه نیروهای مخالف، تک جریان صاحب قدرت تصمیم به تقسیم خود به دو گروه چپ و راست اسلامی گرفت که تا امروز نیز دو رقیب اصلی سیاسی داخل قدرت هستند. رقیبانی که پس از دو خرداد ۷۶ خود را اصلاح طلب و اصولگرا نامیدند. دو جریان حول محور روحانیت سیاسی که روابط خویشاوندی نقش مهمی در آن ایفا می‌کند.

پایداری، شانا، جهادگران، مردم، مداحان، پایان ماجرا، متخصصین، خانه ایران و عدالتخواهان نام فهرست‌هایی است که به فاصله سه روز تا انتخابات مجلس یازدهم از سوی جریان اصولگرا منتشر شده و بازهم امکان انتشار دارد.

گرچه این روزها سروصدای زیادی از اردوگاه اصولگرایان به گوش نمی‌رسد اما این را نباید دلیل بر آرامش درونی جریان اصولگرایی تلقی کرد.